सर्वकाही सोडल प्रेमाखातिर.....

मागच्या वर्षी घटस्थापनेला मी महाड ला (माझे गाव) गेलो होतो. देव बसवयाचे असतात म्हणून दर वर्षी फॅमिली सोबत जातो. आज ही ते घर पूर्वीच्या घरां सारख आहे. कौलारू, घराच्या भिंती, अंगण शेणाने सारवलेल, जेवण आजही चुलीवर होत. घरात काही नविन आल असेल तर टेलीफोन आणि गैस सिलेंडर आला आहे. मला देवघर पहायला फार आवडत. घटस्थापनेच्या दिवशी काका देवघरात फुलांची आरास करतात. गेली कित्येक वर्ष एका खास प्रकारच्या फुलांनिच देवघर सजवल जात आहे. जेंव्हा उन्हाच कवडस देवघरात पडत तेंव्हा खुप सुंदर दिसत देवघर. घरातली कुठली माझी आवडती जागा असेल तर ती देवघरच आहे. घट बसले की काकी आम्हाला जेवायला वाढतात. गावच्या जेवणात चपाती हा प्रकार नसतो. भात, वरण, भाजी , पापड़ आणि लोंच एवढ साध जेवण असत. भात सुद्धा हलका गुलाबी रंगाचा असतो. (काकांची भाताची शेती आहे म्हणून भात डायरेक्ट घरातच येतो) आपण मुंबईत जो भात खातो तो खुप पोलिश केलेला असतो म्हणून तो पांढरा शुभ्र असतो. जेवण उरकल की आम्ही मामा मामी कडे येतो. एक दिवस त्यांच्याकडे राहतो आणि दुसरया दिवशी घरी येयला निघतो.

दुसरया दिवशी घरी येयला निघण्याच्या काही तास अगोदर घडलेला एक प्रसंग मी तुमच्या सोबत शेअर करत आहे. मामा ज्या वाडीत राहतो तिथे सर्व आमचीच माणसे राहतात. एकदा का गावाला गेलो की सर्वांकडे जाव लागत. मामाकडे रहायला आलो असलो तरी सकाळी नाष्टयासाठी बाजूच्याच एका घरातून आम्हाला बोलावण आल. गावाकडे पुष्कळदा ठरलेला नाश्ता असतो तो कांदेपोहे. पण कांदेपोहे म्हंटल की मला आठवण येते ती महाड मध्ये रहाणारया माझ्या एका दुसरया मामीची. एवढे भारी कांदेपोहे ती बनवते की मी चाहता आहे तिच्या कांदेपोह्यांचा. हे तिला सुद्धा माहीत होत. मी लहान असताना त्यांच्याकडे जेंव्हा जायचो तेंव्हा त्या आवर्जुन कांदेपोहे बनवायच्या. लहानपणी खाललेल्या कांदेपोह्यांची चव आजही जिभेवर आहे. तसेच माझी आजी (म्हणजे आईची आई) खुप सुंदर वाटाण्याची उसळ बनवायची. मी गावी आल्यावर खास आवर्जुन माझ्यासाठी बनवायची. ते खाल्लेले कांदेपोहे, ती वाटाण्याची उसळ आजही मनात कुठेतरी घर करून आहे. बोलत बसलो तर हे विषय कधी संपणार नाहीत, मूळ विषयाकडे येतो.

सकाळ चा नाश्ता झाला. गावात फेरफटका मारून झाला. नेहमीच्या ठिकाणी कोल्ड्रिंक, लस्सी मारून झाली. घरी आलो. जेवण झाल्यावर आम्ही घरी येयला निघणार होतो. टी.व्ही. बघत बसलो होतो. तेवढ्यात आई ची मैत्रिण आणि तिच्यासोबत एक मुलगी आली. नंतर मला कळल की ती मुलगी आईच्या मैत्रिणीची सुन होती. दोन मैत्रिणी खुप वर्षांनंतर भेटल्या होत्या. त्यांच्या गप्पा चांगल्या रंगल्या होत्या.

ही मुलगी शांत बसली होती. वयाने १८ असेल फार फार. आपल्या मुंबईचीच राहणारी होती ती. आईच्या मैत्रिणीचा मुलगा सुट्टीत मुंबई ला येयचा तेंव्हा त्याची हिच्याशी ओळख झाली. ओळखीच रूपांतर प्रेमात झाल आणि कालांतराने त्यांनी लग्न केल. पण मला थोड आश्चर्य वाटल. मुंबई सारख्या ठिकाणी राहणारी मुलगी. नुकतीच कॉलेज ला जायला लागली होती. खरतर आयुष्य एन्जॉय करण आता सुरु झाल होत. ह्याच वेळेस तिला प्रेम झाल आणि तिने लग्न केल. वयाच्या १८ व्या वर्षी तिची ही कमिटमेंट खरच वाखण्या जोगी आहे. आजकाल मुली २७ व्या, २८ व्या वर्षी तरी एवढ्या कमिटेड असतात का??? करीअर, पैसा ह्या दुनियादारित अडकून बसलेल्या आहेत. शेवटी काय हो लग्न करण्यासाठी पैसा गरजेचा आहे, प्रेम नाही.

ह्या मुलीने सर्वकाही सोडल प्रेमाखातिर. तुम्ही बोलाल की तिला अक्कल नाही, डोक नाही. बरोबर आहे तुमच. तिला डोक नाही. तिने जे काही केल ते मनापासून केल. जे प्रेम केल तेहि मनापासून केल. कालांतराने सर्वकाही चांगलच होइल की हो. प्रेम होण आणि निभावण कठीण असत. बाकीच्या गोष्टी आपोआप होवून जातात की हो.

चला, निरोप घेतो. परत भेटूच.

अभिजीत